India; Udaipur, Jaisalmer, Mumbai & Goa
Halloo Halloo,
Dit is waarschijnlijk alweer de laatste blog vanuit het zonnige India. Toen ik de vorige blog schreef was ik net aangekomen in Udaipur, the city of lakes. Jammer genoeg waren deze meren alleen kunstmatig en niet bedoelt om in te zwemmen maar achja.
Udaipur was wel echt ontzettend mooi, het deed mij een beetje aan Italie denken. Hier moesten we wel helaas afscheid nemen van onze gids Jitendervan de afgelopen twee weken, hij moest weer een nieuw meisje ophalen in Delhi. We gingen verder met Nayana. In Udaipur zijn we een aantal dagen gebleven en zijn we oa naar een dansshow en een bollywood film geweest. De film waar we naar toe wouden gaan was alleen uit verkocht en onze gids was vergeten kaartjes te kopen dus toen zijn we naar een film geweest die net zo makkelijk een hollywood film had kunnen zijn maar dan met Indiaanse acteurs. Hoewel de film drie uur duurde en volledig in Hindi was vond ik hem toch erg leuk.
Verder heb ik in Udaipur nog mijn verjaardag gevierd! Toen was onze eerste gids Jitender er nog en hij had een verjaardagstaart laten komen en 's avonds hebben we met zijn alle op het dak wat gedronken en dat was erg gezellig. Het was wel gek om mijn verjaardag te vieren zonder alle mensen thuis maar het was alsnog een hele leuke dag.
Na een aantal dagen in Udaipur zijn we vertrokken naar Jaisalmer. Dit is een stad midden in de woestijn en het ligt aan de grens met Pakistan. De busreis er naar toe was voor mij al een vette ervaring op zichzelf. Zo was het een slaapbus die mij heel erg deed denken aan een touringcar van bands doordat er bedden in de bus waren. Dit was best wel cool al was de weg zo hobbelig dat ik niet bepaald veel geslapen heb.
Toen we eenmaal in Jaisalmer zelf aankwamen was dat ook echt een bijzondere ervaring, ik had namelijk nog nooit een woestijn in het echt gezien. Jaisalmer zelf is nog een stad in de woestijn maar achter in de middag gingen we echt de woestijn in, eerst met een jeep en het laatste stuk nog met een kameel. Eenmaal midden in de woestijn was het enige wat ik zag zand, zand en nog eens zand. Ik had nog nooit zoiets gezien! Wel waren er niet echt de zandbanken die je op televisie ziet, die zandbanken van deze woestijn liggen namelijk in Pakistan en aangezien de banden tussen India en Pakistan niet bepaald goed zijn konden we daar natuurlijk niet heen. Maar ookwaar wijwaren wasde woestijn dus al ontzettend mooi. We hebben hier ook 's nachts geslapen en hoewel ik geen oog dichtheb gedaan door alle insecten die continu op mijn hoofd gingen zitten was dit helemaalniet erg. Ik had namelijk de mooiste sterrenhemel die ik ooit heb gezien boven me. Ik heb zelfs een aantal vallende sterren gezien!
De volgende ochtend gingen we weer terug naar Jaisalmer en 's avonds weer terug naar Udaipur. Toen zijn we nog een aantal dagen in Udaipur geweest waarna we weer doorgingen naar Mumbai.
Mumbai is op zichzelf een mooie en relatief schone stad maar zo ontzettend druk. Wat opzich niet gek is als drukste stad vanIndia met 22 miljoen inwoners (als het er niet meer zijn). Maar dit was voor mijde eerste stad in India waarbij ik echt zeg, dit is veelste druk.
In Mumbai hebben we twee dagensightseeinggedaan, waarbij we onder andere 2 uur in de rij hebben gestaan voor een of ander aquarium wat achteraf echt flut bleek te zijn. Verder hebben we het strand gezien eneen aantal moskeeen gezien en voornamelijkde sfeer van de stad kunnenproeven.
Na die twee dagen vertrokkenwe nog verder naar het zuiden naar Goa. Dit is eenstaat die aande zee ligt waar vroeger (en eigenlijk nu nog steeds) veel hippie's naar toetrekken. Voornamelijk vanwege de mooie stranden en alle feesten. Helaas ben ik hier net buiten het seizoen waardoor er een hoop dicht is maar alsnog is het erg leuk. De eerste dagen in Goa hebben wede oude stad gezien waarveel kerkenstaan uit de tijdwaarin de portugezen de baas waren in Goa. Verder hebben we nog een fort gezien en het centrum van Goa. En toen was alweer de laatste week van mijn reis aangebroken. Deze week was (en ben) ik lekker vrij en zijn we voornamelijk naar het strand geweest (eindelijk strand!!). In Goa verblijf ik in een vrijwilligershuis met nog een groep vrijwilligers en dat is ontzettend gezellig, ik heb het hier erg naar mijn zin!
Gisteren heb ik samen met Maaike voor het eerst een scootertje gehuurd (niet helemaal legaal als je geen rijbewijs bij je hebt maar dat schijnt normaal te zijn hier). Op de heenweg naar het strand ging het echt super goed en was het echt heel erg leuk. Op de terug weg moesten we alleen terug door het donker en hadden we al snel een probleem, zo konden we onze scooter niet meer vinden.. oeps.. Na lang zoeken en rondjes lopen vonden we eindelijk die scooter en toen kwam nog het tweede probleem, hoe moesten we ook alweer terug naar het huis rijden. Alle wegen lijken hier namelijk in het daglicht al ontzettend op elkaar, laat staan in het donker. Na twee uur rondgereden te hebben en aan weet ik hoeveel mensen de weg gevraagd te hebben vonden we eindelijk het huis weer! Gelukkig! Wel ben ik onderweg nog bijna van mijn sokken gereden maar dat nemen we maar voor lief.
Vandaag zijn we weer met de scooter gegaan en konden we gelukkig wel de weg prima vinden. Nu naar dit internetcafe ben ik zelfs met de scooter in Indianstyle gegaan, met drie mensen op een scooter!
De komende dagen ga ik nog een beetje relaxen en dan kom ik zondag alweer naar huis. Een heel gek idee! Hoewel ik het jammer vind dat mijn reis bijna voorbij is kijk ik er ook zeker naar uit om weer naar huis te komen.
Bedankt iedereen die mijn blog heeft gevolgd! Bedankt voor het lieve afscheidsfeestje, het filmpje voor mijn verjaardag en alle lieve berichtjes van iedereen!
Tot snel & de ballen!
India; Shimla, Dharamsala, Delhi, Agra
Namaste!
Vorige week zondag ben ik in India aangekomen! In Delhi ontmoette ik Maaike die ook uit Nederland komt, onze gids Jitender en Kaylan. Normaal gesproken heb je maar 1 gids maar Kaylan is nieuw en moet een maand met ons meelopen dus wij hebben er 2, wat een luxe!
In Delhi zijn we maar heel kort gebleven, wel lang genoeg om alle heilige koeien op de straat even te bewonderen. De koeien genieten hier, liggend midden op de weg, duidelijk van hun heilige status. En als je hier vertelt dat het in Nederland heel normaal is om een koe te eten kijken de mensen je aan alsof je zo net vertelt hebt dat jij Gandhi hebt vermoord. Een koe eten is hier net zo onmogelijk als het voor ons is om honden en katten te eten. Die cultuurverschilletjes zijn toch mooi.
De eerste dag vertrokken we dus al uit Delhi richting Shimla. Shimla ligt in het noorden in de Himalaya en werd toen India nog een Britse kolonie was door de Britten gebruikt als de zomerhoofdstad van India. Dit omdat het in de zomer (wat dus nu is) veelste heet is in Delhi. Het is in Delhi momenteel tussen de 40 en 45 graden en ik had ook toen ik uit het vliegveld kwam het gevoel dat ik in een sauna beland was. Maar goed. In Shimla was de temperatuur wel heel erg aangenaam. De volgende dag begonnen we aan een trekking van twee dagen in de Himalaya. De trekking was prachtig! Het was alleen alsnog vrij warm (in Shimla was het tussen de 25 en 30 graden) maar wel goed te doen.Onderweg liepen we wel door een aantal wietvelden heen. Ik mag dan wel een Nederlander zijn, toch was dit wel een beetje vreemd. De tweede dag bereikten we de top van 3100 meter in 3 uur en 10 minuten. Hier was ik stiekem wel een beetje trots op want normaal gesproken doet een groep er 4 uur over. Ik kan dus wel snel zijn mensen!! hahaha.
De volgende dag zijn we in Shimla naar een apentempel boven op de berg geweest en hebben we wat in het stadje zelf rond gelopen en s' avonds gingen we met de nachtbus naar Dharamsala.
Dharamsala is de geboorteplaats van de Dalai Lama en ligt ook in de Himalaya. De complete busrit van 10 uur was dan ook door de bergen en de halve bus was aan het kotsen onderweg. Ik voelde me zelf gelukkig best wel prima. Eenmaal in Dharamsala zijn we naar de tempel van de Dalai Lama geweest en hebben we een museum over Tibet bezocht, veel mensen uit Tibet zijn namelijk gevlucht voor de Chinezen naar Dharamsala. Van onze gids hoorde ik dat we de Dalai Lama himself net zouden mislopen, hij zou namelijk een dag na ons arriveren. Toen ik aan de gids vroeg hoe hij dit wist zei hij dat hij de Dalai Lama volgt op Facebook en het daar gelezen had. Daar ben ik echt nog steeds enorm verbaasd over. Sinds wanneer hebben belangrijke spirituele leiders tijd voor Facebook!? Maar blijkbaar heeft ook de Paus gewoon een Facebook account. Wat een moderne mensen.. Dus we hoeven voortaan niet meer naar de Kerk, Tempel, Moskee of wat dan ook, 1 klik op Facebook en je bent verzekerd van een plekje in de Hemel!
De volgende dag hebben we nog een Fort en wat andere sightseeing dingetjes bezocht. Op een gegeven moment waren Maaike en ik net de Himalaya aan het bewonderen toen blijkbaar de Dalai Lama achter ons voorbij reed in een auto. Het wil ook maar niet lukken om hem te zien! De spirituele verlichting laat voorlopig nog even op zich wachten!
s' Avonds gingen we met een nachtbus terug naar Delhi. De volgende dag in Delhi hebben we wat bezienswaardigheden bezocht zoals de Lotus tempel, India Gate, Parlement House, Gandhi Museum en nog een tempel waarvan ik de naam niet meer weet xd. Dit is duidelijk het mooiste gedeelte van Delhi, dit werd vooral de volgende dag duidelijk toen we met de trein naar Agra gingen. Vanuit de trein reed je namelijk door de slums van Delhi heen en dit was toch wel heftig om te zien. Ook de trein zelf stonk enorm naar poep en pis. Voor de rest vond ik wat ik heb gezien Delhi wel meevallen. Ik vond het zelf heel erg vergelijkbaar met Kathmandu. Het is alleen net wat groter, net wat drukker, net wat warmer en ja ook net wat viezer.
De volgende dag in Agra hebben we de Taj Mahal bezocht en die was echt beeldschoon! Ik heb meerdere foto's van te voren gezien en ik vond het altijd een mooi gebouw maar waarom het een van de zeven wereldwonders was begreep ik nou ook weer niet. Nou toen ik er stond wel! Het is moeilijk uit te leggen maar het is echt prachtig! (De foto's van de Taj Mahal zal ik later uploaden want die staan nu nog op een andere camera). Wel werd ik in eerste instantie uit de Taj Mahal gezet omdat ik blijkbaar mijn selfiestick niet mee naar binnen mocht nemen. Wat echt super stom is want je camera en telefoon mochten wel mee naar binnen maar oke, ik ben uiteindelijk (zonder stick) wel binnengekomen!
Die nacht zijn we met de nachttrein naar Udaipur gegaan en daar ben ik nu!
Als ik terug kijk hebben we ontzettend veel gedaan en gezien. Verder heb ik me persoonlijk nog geen moment onveilig gevoeld hier in India, al kan dat ook door onze gids komen maar dat weet ik niet. Ook de drukte vind ik zelf nog best wel meevallen. Verder is iedere stad echt een totaal andere wereld, wat misschien ook wel logisch is in zo een groot land.
Ik ga er weer van tussen, ik zal proberen wat foto's te uploaden! En verder ga ik morgen lekker mijn verjaardag vieren!
Tot snel!
xxxx
Elephant Nature Park, Thailand
Sa wad dee ka! (Nu hoop ik van harte dat ik dit goed geschreven heb
De wifi in het park was vrij slecht waardoor ik een tijdje niks van me heb laten horen maar hier is weer een update!
Allereerst wil ik even reageren op het nieuws rondom de aardbeving in Nepal. Ik ben ontzettend geschrokken van het nieuws en het zet je zeker wel even aan het denken hoe makkelijk ik daar tijdens de aardbeving nog had kunnen zijn. Maar gelukkig was ik op dat moment al in Thailand en ik kan je vertellen dat ik iedere God die ik maar kon bedenken daarvoor bedankt heb. Wel kende ik een aantal mensen die nog in Nepal waren maar die zijn gelukkig ongedeerd en ook de familie waarbij ik in Nepal heb gelogeerd is gelukkig ongedeerd. Hoewel ik alles rondom de aardbeving vreselijk vind, probeer ik er niet al teveel bij stil te staan om de simpele reden dat ik ook nog wil genieten van de rest van mijn tijd hier. Al is helemaal er niet over nadenken me nog niet gelukt.
Nu naar het Elephant Nature Park waar ik de afgelopen drie weken vrijwilligerswerk heb gedaan. Ik zal eerst even proberen om zo goed mogelijk uit te leggen waar het park voor staat.
Zes jaar geleden was ik met mijn familie op vakantie in Indonesie. Hier kregen wij de kans om op een olifant te rijden, dit vond ik toen echt helemaal fantastisch. We hebben honderden foto's genomen en ik heb enorm genoten die dag, niet wetende dat ik hiermee de mishandeling van olifanten ondersteun.
Zo worden alle werkende olifanten getraind dmv een zogenaamde 'crush'. Dit is een kleine houten kooi waar de olifant drie dagen tot soms wel twee weken in vastgezet wordt. Vervolgens wordt de olifant 24 uur per dag gemarteld en krijgt hij of zij gedurende de tijd in de 'crush' geen eten, drinken of slaap. De mensen gaan hierin zover met martelen tot de olifant opgeeft en bereid is om dood te gaan, oftewel tot hij zijn eigen wil heeft opgegeven en voortaan onderdanig zal zijn aan de mens. Dit gaat ook vaak te ver, zo sterft in 40% van de gevallen de olifant. Alle werkende olifanten gaan door deze 'crush' op het moment dat ze drie of vier jaar oud zijn en vanaf dat moment begint hun werkende leven.
Veel olifanten worden gebruikt in de inmiddels illegale houtkap. Ze moeten dag en nacht gigantische bomen verslepen terwijl een mahout met een ijzeren stok de olifant slaat op de meest gevoelige plaatsen. Wanneer de olifanten even rust krijgen staan ze in hun eigen poep en plas met niet genoeg eten en drinken. De bergen waarover ze het hout moeten verplaatsen zijn ontzettend stijl en hierdoor is het geen uitzondering dat een olifant valt. Het resultaat van deze val is vaak een gebroken heup of in de gelukkige gevallen voor de olifant betekent het de dood. Ook is de kans aanwezig dat de olifant op een landmijn gaat staan en op deze manier een been verliest.
Andere olifanten worden gebruikt voor de toeristenindustrie. Ze worden gebruikt om te bedelen op straat, om shows te geven aan toeristen en om toeristen op hen te laten rijden. Dit is net zo een grote hel voor de olifant als de houtkap. Ook hier zijn de olifanten vaak zwaar ondervoed en krijgen ze niet genoeg drinken en slaap. Er zijn zelfs zat olifanten die overdag in de toeristenindustrie werken en s'nachts in de illegale houtkap met als resultaat dat ze nooit slapen.
Hoewel een olifant veel kilo's kan trekken is hij helemaal niet zo sterk in zijn rug. Zo kan een olifant maar ongeveer 50 kg dragen. Het stoeltje waar de toeristen op zitten weegt gemiddeld al 50 kg en dan komt het gewicht van de toeristen daar nog bovenop, het resultaat hiervan is dat veel olifanten hun rug breken.
Het Elephant Nature Park doet haar best om onder leiding van de oprichtster Lek Chailert zo veel mogelijk olifanten te redden door ze op te kopen en vervolgens zo vrij mogelijk te laten leven. Helaas kunnen de meeste olifanten niet terug in het wild worden uitgezet na alle jaren met mensen maar dit park is een goed alternatief. Inmiddels zijn er 44 olifanten in het park. Maar ze redt niet alleen olifanten, zo zijn er ook meer dan 400 honden en 200 katten in het park. De verhalen van de verschillende olifanten die gered zijn, zijn vreselijk. Zo zijn een aantal olifanten blind in hun linkeroog, de mahouts geloven namelijk dat een olifant vanuit links kan doden en daarom steken ze haar linkeroog vaak uit.
De afgelopen drie weken heb ik de eer gehad om een steentje bij te dragen in dit park. De eerste week waren we met 50 vrijwilligers en hebben we veel dingen rondom de olifanten gedaan zoals de slaapvertrekken schoongemaakt, poep geschept, mais uit de velden gehaald en eten voor de olifanten klaargemaakt. Deze week was voornamelijk ontzettend gezellig met de groep. Op zondag ging ik voor een nacht naar Chiang Mai en zijn we met bijna de hele groep uit geweest. Het uitgaansleven hier is een gekke wereld, met ontzettend veel Ladyboys en allerlei Thaiboks wedstrijden. De volgende ochtend ging ik samen met een jongen uit Mexico terug naar het park en bleek het dat ik voedselvergiftiging had opgelopen. Ik ben vervolgens een aantal dagen flink van de kaart geweest maar donderdag was ik er weer helemaal en kon ik aan het werk van de tweede en derde week beginnen. Deze twee weken kreeg ik namelijk met vijf anderen de zorg over de oude olifant Saza. Het enige wat ik had gemist was een filmploeg uit Zuid-Korea die ons kwam volgen voor een documentaire, dusja geen fame in Zuid-Korea voor mij
Saza is tussen de 65 en 75 jaar oud en ze is in januari gered door Lek uit een trekkingkamp. Ze had allemaal verwondingen door de trekkingstoel en door de mahout en ze weigerde te eten. In het park staat ze nog afgescheiden van de andere olifanten omdat ze nog steeds te zwak is maar ze ziet er al een stuk beter uit dan in januari. Ook krijgt ze speciale voeding om aan te komen en dit was onze taak in deze weken. Het was fantastisch om voor Saza te mogen zorgen en als je in haar mooie bruine ogen kijkt is het moeilijk voor te stellen dat mensen haar pijn hebben willen doen. Hoewel Saza haar hele leven gemarteld is door mensen, is ze totaal niet agressief naar mensen toe. Ze heeft echt al onze harten gestolen. Tegen de tijd dat ik weer wegging uit het park mocht Saza al steeds meer tijd met de andere olifanten in het park doorbrengen en ik hoop van harte dat ze straks in een kudde wordt opgenomen.
De afgelopen drie weken waren enorm hard werken. We begonnen al om 7.30 uur en waren vaak pas rond 18 uur s'avonds klaar terwijl het ook nog eens bloedheet was met temperaturen rond de 40 graden. Maar ik heb van iedere seconde genoten. Verder heb ik de meest fantastische en inspirerende mensen ontmoet in het park waaronder de oprichtster Lek. Op een avond gaf ze een speech en het merendeel van de mensen verliet de zaal in tranen, die vrouw kan spreken zeg! Ik ben zeer onder de indruk van alles wat ik heb gezien en gehoord. Het enige minpunt was een gigantische spin die ik heb gezien. Hij was zo groot als mijn hoofd!!! Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem alleen van een meter of twintig afstand heb bekeken en ik dus de foto in de bijlage niet zelf heb gemaakt.
Momenteel ben ik aan het bijkomen in Chiang Mai en zondag vertrek ik alweer naar het laatste deel van mijn reis; India!
Nu wil ik een laatste oproep aan jullie doen, support alsjeblieft niet de werkende olifanten in welke manier dan ook. Olifanten horen geen trucjes te doen, ze horen in het wild in een kudde te leven zonder mensen die hen lastig vallen. Puur en alleen naar de olifanten kijken zonder ze aan te raken of op ze te rijden is al zo super leuk kan ik je vertellen!
Hier is even een kort filmpje:
https://www.youtube.com/watch?v=a0FivyPprLk
Veel liefs!
Kindertehuis, raften en Chitwan
Heehooi,
Allereerst wil ik iedereen ontzettend bedanken voor alle tips, liedjes en spelletjes voor de kinderen. Ik heb er erg veel aan gehad en ik denk dat we de kinderen een leuke week hebben bezorgd! We hebben met ze gedanst, gespeeld, de kinderen voorgelezen en geprobeerd om hun Engels een beetje bij te spijkeren. Al is een week natuurlijk maar heel kort, hierdoor hebben we dus niet echt een grote bijdrage kunnen leveren helaas.
Na de intensieve en interessante week in het kindertehuis besloot ik in het weekend om met de lokale bus naar de Monkey tempel te gaan. En ik kan je vertellen, dit was een uitdaging. Het begon al met het busstation zelf zoeken, ze hebben namelijk niet zoals in Nederland een bushokje waar de bus komt maar het is hier een hele straat en voor de ene bus moet je iets meer naar rechts gaan staan en voor de andere bus iets meer naar links. Na een aantal keer vragen had ik eindelijk de goede plek gevonden om te gaan staan en toen kwam deel twee, namelijk welke bus moet ik hebben? Aangezien ik de plaatsnamen niet goed uit kan spreken en ook geen Nepalees kan lezen had ik Rajesh de plaatsnaam in het Nepalees laten opschrijven zodat ik dit briefje aan de buschauffeur kon laten zien. Zo vond ik al vrij snel de goede bus en nadat ik aan verschillende mensen in de bus had gevraagd waar ik uit moest stappen ben ik zelfs op de goede halte uitgestapt. Dat was best een prestatie! xd. De tempel zelf was heel mooi en het openbaar vervoer terug ging een stuk makkelijker gelukkig doordat ik nu wist waar ik uit moest stappen.
Verder ben ik in het weekend naar twee andere vrijwilligers gegaan die voor het weekend in een hotel zaten met een zwembad. Mijn behoefte aan een zwembad was zeer groot en het was dan ook heerlijk om daar een dag een beetje rond te hangen.
Op maandag ochtend vertrok ik met Kajsa en Sinikka naar het raften. We zaten in de boot bij een Franse familie met kleine kinderen dus echt eng werd het de eerste dag niet maar het was wel heel erg leuk. 's Avonds sliepen we in tenten langs de rivier echt helemaal back to basic. Dat vond ik echt fantastisch. We hadden een kampvuur en ik heb zelfs vuurvliegjes gezien! Ook het eten was echt geweldig. Tijdens de lunch kregen we toast met KAAS. Kajsa en ik keken elkaar tegelijk aan 'Omg is that cheese!!' Dus ja zoals je leest mis ik kaas vreselijk.
De tweede dag was anders want toen werden wij in het 'extreme team' geplaatst. Dit was me al eens eerder gebeurd in Frankrijk en toen had naar mijn idee de gids geen idee wat hij aan het doen was en daardoor was ik een beetje sceptisch. Maar het werd al snel duidelijk dat het deze keer gelukkig anders zou zijn. Mijn gids wist nu heel goed wat hij aan het doen was en het was echt super leuk. We zijn van rotsen af gesprongen en ik ben echt ontelbaar keer uit de boot gevallen. Waarbij ik iedere keer als een soort walvis weer in de boot getrokken moest worden wat echt super grappig was.
Op een bepaald moment klapte onze boot zelfs om. De gids had van te voren twee dingen gezegd wat je dan moest doen, niet in paniek raken en naar de rechterkant zwemmen. Natuurlijk raakte ik direct in paniek en lukte het me niet om naar de rechterkant te komen. Eenmaal uit de stroomversnelling was ik zover van de boot af gedreven dat een gast in een kayak mij moest komen redden. Vervolgens moest ik als een soort baby mijn armen en benen om de kayak heen slaan en bracht hij mij terug. Het zag er echt niet uit en we hebben allemaal zo hard gelachen. Vind het heel jammer dat ik er geen foto van heb anders had ik het jullie kunnen laten zien!
Toen we klaar waren met raften kregen we de mededeling dat er geen bussen reden omdat er protesten waren en we dus een hotel moesten gaan zoeken. Maar toen ik net een boterham in mijn mond wou doen kwam er een man aanrennen dat er een bus was en we twee minuten hadden. Zo zit je het ene moment in een boot en het andere moment alweer in de bus richting Chitwan!
Chitwan is een national park in het zuiden van Nepal.We zijn hier 3 dagen gebleven en het was echt super leuk hoewel het daar wel bloedheet was. De eerste dag in Chitwan hadden we s' morgensvroeg een boottocht tussen de krokodillen. Dit klinkt super leuk maar viel een beetje tegen. Zo was de boot zelf totaal niet stabiel en het leek alsof hij ieder moment kon omslaan wat niet zo een heel fijn idee is tussen de krokodillen.. En verder heb ik ook maar iets van drie krokodillen gezien, maarja. Daarna gingen we door de jungle lopen, hier heb ik een neushoorn gezien en dat was echt heel cool! Ik heb wel alleen een foto van de billen van de neushoorn dus jullie moeten mij maar op mijn woord geloven xp.
's Middags hadden we een extra jeep safari bij ons pakket gekocht. Ik vind jeeps op zichzelf al superleuk dus dit kon voor mij bij voorbaat al niet stuk. We hebben met de jeep vier uur lang door de jungle gereden en zelfs een beer gezien! Al ging de beer er snel vandoor toen de chauffeur gas begon te geven om dichterbij te komen.
De volgende dag zouden we s' morgens een rit op de olifanten moeten maken volgens ons pakket maar wij hebben besloten om dit niet te gaan doen met de reden dat het de olifant pijn doet om op hem te gaan rijden. Dit zal ik nog wel verder uitleggen in mijn volgende blog wanneer ik straks in het olifantenpark ben!
's Middags zijn we nog naar een dorpje geweest en daarna hebben we de zonsondergang gezien. Het was heel mooi maar naar mijn mening wel een beetje te toeristisch. Wel hadden we een hele leuke gids. Zo zaten er twee chinezen in onze groep en die was hij continu belachelijk aan het maken, zo zei hij bijvoorbeeld: 'there are three things you can find anywhere in the world; 1. potatoes 2. crows and 3 chinese people.' Hier moest ik stiekem wel een beetje om lachen. Verder wist hij enorm veel van alle dieren af.
Op vrijdag vertrokken we weer terug naar Kathmandu en op zaterdagochtend nam ik het vliegtuig richting Delhi. Het was raar om afscheid te nemen aangezien ik zeker met Kajsa en Sinikka praktisch samengewoond heb de afgelopen maand. Als je zulk intensief contact hebt word je erg snel close en het was dan ook heel jammer dat we nu ieder onze eigen kant op moesten.
Mijn eerste vliegtuig had vertraging waardoor ik bijna mijn tweede vliegtuig naar Bangkok had gemist. Gelukkig wist ik de weg op het vliegveld van Delhi nog van de heenreis en mocht ik doorlopen bij de meeste security checks omdat ik zo'n haast had en kon ik zo helemaal buiten adem mijn vliegtuig in rennen. Eenmaal in Bangkok hield de pech nog niet op, zo stond mijn hotel er namelijk niet om mij op te halen en het telefoonnummer wat ik van ze had bestond niet. Toen ben ik met een taxi naar het hotel gegaan en na twee uur rondrijden hadden we het nog niet gevonden. Ik betwijfel ook wel erg of het hele hotel uberhaupt bestaat moet ik zeggen. Dus toen probeerde ik de chauffeur duidelijk te maken dat hij me wel naar een ander hotel mocht brengen, dit was vrij lastig aangezien hij geen woord engels sprak maar uiteindelijk begreep hij het. Vervolgens was ik een vermogen kwijt aan de taxi en moest ik ook extra betalen omdat ik een ander hotel had waar ik enorm van baalde. Ik was heel moe en wou gewoon naar bed. Dat was wel echt een moment voor mij waarop ik alleen maar dacht, ik wil naar huis. Maar ik wist van te voren dat dit soort momenten zouden komen en na een nacht slapen gaat het alweer een stuk beter.
Nu schrijf ik dit vanuit Chiang Mai (het noorden van Thailand). Morgen vertrek ik naar het Elephant Nature Park om daar drie weken vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik ben heel benieuwd! Het gaat hier allemaal heel goed!
Ik hoorde dat het lekker weer is in Nederland, gelukkig maar!
Houdoee en veel liefs!
Trekking naar Poon Hill & beetje vrijwilligerswerk
Helleuuu,
Eindelijk heb ik een internetcafe gevonden! (Bleek eigenlijk best wel vlakbij het vrijwilligershuis te zijn maar goed). Er is een hoop te vertellen over de afgelopen anderhalve week dus ik zal maar bij het begin beginnen.
Op zaterdagochtend vertrok ik s' morgens vroeg samen met Kajsa en haar moeder Sinika vanuit Kathmandu naar Pokhara. Nu is het algemeen bekend dat het verkeer in Azie gekkenhuis is maar deze buschauffeur reed echt als een tamme idioot. De rit duurde 8 uur lang en was geheel door de bergen en ik denk dat de chauffeur wel zo'n 80% van de tijd aan het spookrijden was om andere bussen in te halen. Om dan vervolgens op het allerlaatste moment als er een tegenligger aankwam weer terug te sturen. Ik ben al vrij snel gaan slapen omdat ik het niet aankon om met de chauffeur mee te kijken door het raam. Maar we hebben het overleefd!
Eenmaal in Pokhara ontmoetten we nog drie andere mensen die met ons mee zouden gaan de berg op.
En de volgende ochtend was het dan zover, de trekking zou beginnen! Na nog een hobbelige autorit van anderhalf uur konden we eindelijk beginnen. De eerste dag was warm, maar goed te doen. Het eerste halfuur was mijn rugzak alleen onwijs zwaar (terwijl ik amper spullen mee had, je moet zeer kritisch zijn als je zelf je spullen omhoog moet dragen xd). Maar toen bedacht ik me dat mijn moeder ooit had gezegd dat een rugzak op je heupen moet leunen en niet op je schouders. Toen ik mijn rugzak dus wat hoger opgebonden had ging het een stuk beter! Bedankt mam!
De tweede dag daarentegen was een ontiegelijk zware dag. De gids had ons verteld dat we een uurtje of 5 zouden lopen, nouja prima. Dat ze hier in Nepal niet zo heel strikt zijn met de tijden werd wel duidelijk nadat we er uiteindelijk dik 8 uur over hadden gedaan die dag. En tot mijn grote frustratie zou dit ongeveer iedere dag het geval zijn, dat we veel langer lopen dan de gids op voorhand had verteld. Verder bestond de tweede dag bijna alleen maar uit een soort trappen omhoog lopen, ontzettend zwaar. Ook was er een grote groep chinezen toeristen die om ons heen zwermden en zeer aanwezig waren. Eentje ging er zelfs voor mij lopen om vervolgens een keiharde scheet te laten en weer weg te lopen, thanks man... Maarja.
De derde dag stonden we vroeg op om nog het laatste uur te lopen om de zonsopgang op Poon Hill te kunnen zien. Het was ijskoud, waardoor ik echt een wintersportgevoel had. Eenmaal boven op de berg was het prachtig en de lucht was gelukkig helder! Ik denk dat ik anders mijn leven behoorlijk gehaat had. Vanaf Poon Hill kon je de besneeuwde bergtoppen van omringende bergen bijna aanraken en het was echt een mooi moment toen we daar waren.
Na de zonsopgang begonnen we aan onze weg terug. Om een of andere duistere reden had onze gids besloten dat wij de moeilijke route terug gingen, had hij voor mij niet hoeven doen xd. Maar daardoor waren er wel weinig touristen op de terugweg en dat was dan wel weer fijn. Maar wie denkt dat omhoog lopen zwaar is, moet duidelijk nog naar beneden. Doordat je je lichaam continu moet opvangen met je kuiten en je knieen gaan die al vrij snel enorm trillen. Ik voelde me net bambi op het ijs en de gids was mij alleen maar aan het uitlachen. Ik heb geprobeerd hem uit te leggen dat we in Nederland geen bergen hebben en zelfs onder zeeniveau leven maar daar werd voor hem de humor niet minder om :P. Dit ging zo de hele dag en de volgende dag door.
De vierde dag hadden twee mensen van de groep zovel last van hun knieen vanwege vroegere blessures dat ze moesten afhaken en de bus terug naar Pokhara hebben genomen. Ik moet zeggen dat die bus op dat moment een enorm verleidelijk idee was maar ik heb besloten om het toch uit te lopen (een beslissing waar ik later nog wel meerdere keren spijt van zou krijgen). Op een gegeven moment tijdens het lopen was er zo een enorme stortbui dat we moesten schuilen. Ik was op dat moment zo moe dat ik in het hutje gewoon met mijn hoofd op tafel in slaap ben gevallen. Ook dat vond de gids hilarisch, 'hahahah you were sleeping hahahah.'
Op dag vijf kwamen we weer aan in Pokhara, ik was gebroken en ongelofelijk moe. Gelukkig kregen we bij terugkomst een massage en die hielp goed tegen de zere spieren. Daarna besloten Kajsa, Sinika en ik om nog wat te gaan drinken bij een hutje aan het meer in Pokhara, een domme beslissing zou achteraf blijken. We hadden namelijk net onze drankjes voor ons staan toen het weer ineens omsloeg. De lucht werd spierwit waardoor je geen hand meer voor ogen zag en het begon enorm hard te regenen, waaien en vervolgens te hagelen. We stonden met zijn alle te schuilen in de keuken van het strandhutje en het klonk echt alsof het hutje het ieder moment kon begeven. Er schieten dan allemaal orkaan scenario's door je hoofd en ik ben zelden zo bang geweest. Maar we moesten wel wachten omdat je buiten geen hand voor ogen zag. Toen de regen minder werd besloten we terug te rennen naar het hotel. Rennen door de modder op slippers is alleen niet zo een heel strak plan waardoor ik met mijn been in een gat in de grond viel. Naast modderige kleren mankeerde mij gelukkig niks. Door het hoge water in de straten zijn we uiteindelijk terug bij het hotel gekomen.
De volgende dag hoorde ik dat er zelfs een vrouw verdronken is tijdens de storm. Ze was in een boot op het water en doordat het weer zo snel omsloeg kon ze niet optijd weg komen. Dat nieuw was wel even schrikken.
De volgende dag hebben we vrij weinig gedaan en de dag daarop gingen we weer terug naar Kathmandu. Het weekend in Kathmandu hebben we rustig aan gedaan, we zijn naar the Garden of Dreams geweest. Dit is een soort botanische tuin waar we beetje in de zon hebben liggen lezen, was heel fijn.
Op maandag begon ik met mijn vrijwilligerswerk in het kindertehuis hier in Kathmandu. Ik vond het best wel heftig. De vrouw van wie het tehuis is, is pas 22 jaar oud en hiermee begonnen toen ze pas 16 jaar oud was. Ze heeft verschillende kinderen in plastic tassen op straat gevonden of midden in de jungle. Vreselijke verhalen allemaal. Het tehuis zelf bestaat uit twee kamers waar momenteel 21 kinderen wonen, het is er vies en het stinkt behoorlijk. Maar de kinderen hebben in ieder geval eten en een dak boven hun hoofd. Als vrijwilliger werden wij daar eigenlijk een beetje bij de kinderen gedropt van zoek het maar uit. Wel kregen we de mededeling dat we ze ook les moeten gaan geven. Dit is vrij lastig aangezien de leeftijd van de kinderen tussen de 2 en 16 jaar ligt en het engels niveau dus ook ontzettend verschilt.
Op maandag hebben we de kinderen gewassen en verder wat spelletjes met ze gedaan. Ze zijn heel aanhankelijk en zitten continu aan je, dit is voor mij nog wel erg wennen. Al zijn de kinderen ontzettend lief.
Vandaag (dinsdag) hebben we de kinderen lesgegeven over het menselijk lichaam en kleuren. Vervolgens hebben we galgje met ze gespeeld voor een tijd en dat ging best wel goed. Volgens mij vonden ze het leuk. Wel zijn de kinderen ontzettend druk waardoor ik elke keer helemaal bekaf ben als ik klaar ben.
Al met al is het een hele uitdaging in het kindertehuis. Mochten mensen nog tips hebben voor leuke kinderliedjes of spelletjes hoor ik het graag! Deze blog is inmiddels al behoorlijk lang geworden dus ik ga er maar weer eens vandoor. Ik heb er nu ook een aantal foto's opgezet! Verder wil ik jullie bedanken voor alle reacties op mijn vorige blog, vond ik echt super leuk om te lezen!
Veel liefs,
Manju
Eerste week in Nepal
Hallo allemaal!
Of eigenlijk moet ik zeggen: Namaste! (Ik dacht altijd dat namaste dankjewel betekent maar ik ben erachter gekomen dat dit niet zo is. Namaste betekent iets in de trant van ik groet jouw ziel met mijn ziel.)
Inmiddels zit ik alweer bijna een week in Nepal dus ik dacht laat ik jullie maar eens op de hoogte houden.
Op 14 maart vertrok mijn vliegtuig richting Nepal met een stop in Delhi. De vlucht ging prima en ik kwam mooi optijd aan. Alleen kwam eenmaal in Nepal mijn backpack maar niet. Gelukkig had ik in het vliegtuig een Nepalese jongen ontmoet die met mij op mijn tas heeft gewacht en die kon rondvragen of de tas nog zou komen. Uiteindelijk kwam ook mijn tas van de band afrollen, als allerlaatste (natuurlijk). Maar ik had mijn tas dus ik was blij! Vervolgens vond ik al vrij snel een man met mijn naam op een bordje en gaf ik hem mijn tas. Wat super dom was want toen wou hij natuurlijk fooi en ik had alleen maar 10 euro bij me. Maarja je moet het op de harde manier leren :p. Toen moest ik nog op een aantal andere mensen wachten in de auto en vervolgens gingen we naar het vrijwilligershuis in Kathmandu.
Het huis is van Rajesh en zijn familie en momenteel wonen er nog ongeveer 20 vrijwilligers. Het is een ontzettend groot huis, zeker volgens de Nepalese standaard. Ik slaap samen met een meisje uit Noorwegen in het buitenhuis/tuinhuis op de zolder. Er is niks behalve een matras op de grond en er is geen licht maar dat is verder prima. Er is hier sowieso maar een paar uur per dag elektriciteit en die uren wisselen per dag dus het is altijd een verrassing of er elektriciteit is of niet. Wel heb ik gisteren voor het eerst een warme douche gehad en dat was echt genieten!
De afgelopen week heb ik samen met de andere vrijwilligers hier een soort cultuurweek/introductieweek gevolgd. Ik heb Nepalese taallessen gehad (ik spreek het nu inmiddels natuurlijk vloeiend, niet hahah), Nepalese kooklessen en lessen over de cultuur in het algemeen wat heel interessant was. Ook heb ik een Nepalese naam gekregen, nu ga ik hier door het leven als "Manju". Na lang vragen ben ik erachter gekomen dat het een godin is, maar ik weet nog niet welke en aangezien ik heb begrepen dat er wel 30 miljoen goden zijn voor de hindoe's is er een hoop keus hahaha.
We eten hier twee keer per dag rijst (ik ben echt ontzettend blij dat we als ontbijt wat anders krijgen!) en de rijst eten we met onze handen. Ik faal nog steeds een beetje met de rijst zo eten maar het wordt langzamerhand al beter! De rijst verveeld wel vrij snel dus ik ben afgelopen dagen 2 keer uiteten geweest om lekker friet en pizza te eten. En vanavond mogen de vrijwilligers koken en er is een Italiaanse vrijwilliger die pasta kookt Jeeej!
De afgelopen week is erg leuk en gezellig geweest en Rajesh doet er alles aan om iedereen zoveel mogelijk thuis te laten voelen. Morgen vertrek ik met 2 andere vrijwilligers naar Pokhara om daar een trekking te gaan doen van 5 dagen. In Pokhara ontmoeten we nog 3 andere vrijwilligers. Ik maakte me een beetje zorgen over hoe zwaar de trekking zou zijn en toen zei Rajesh: "If you believe it will be a piece of cake then it is gonna be a piece of cake." Dusja, zeer wijze woorden. Ik ga er dus maar vanuit dat het een eitje wordt. Ik heb er in ieder geval erg veel zin in! Hoewel ik nog vreselijke spierpijn heb van de yogales gisteren (yoga hoort ontspannend te zijn toch!?).
Nou ik ga er maar weer eens vandoor. Ik wou nog een aantal foto's uploaden maar heb tot dusver nog geen internetcafe gevonden dus misschien binnenkort! Ik post deze blog nu eenmalig op Facebook dus als je het leuk vind om mij te volgen kun je rechtsonderin je email invullen en dan krijg je een mailtje wanneer ik hier iets opzet. Ik doe mijn best om er regelmatig iets op te zetten. Verder kun je me altijd een mailtje of facebook berichtje sturen over hoe het in Nederland gaat dat vind ik heel leuk!
Veel liefs,
