Helleuuu,

Eindelijk heb ik een internetcafe gevonden! (Bleek eigenlijk best wel vlakbij het vrijwilligershuis te zijn maar goed). Er is een hoop te vertellen over de afgelopen anderhalve week dus ik zal maar bij het begin beginnen.

Op zaterdagochtend vertrok ik s' morgens vroeg samen met Kajsa en haar moeder Sinika vanuit Kathmandu naar Pokhara. Nu is het algemeen bekend dat het verkeer in Azie gekkenhuis is maar deze buschauffeur reed echt als een tamme idioot. De rit duurde 8 uur lang en was geheel door de bergen en ik denk dat de chauffeur wel zo'n 80% van de tijd aan het spookrijden was om andere bussen in te halen. Om dan vervolgens op het allerlaatste moment als er een tegenligger aankwam weer terug te sturen. Ik ben al vrij snel gaan slapen omdat ik het niet aankon om met de chauffeur mee te kijken door het raam. Maar we hebben het overleefd!

Eenmaal in Pokhara ontmoetten we nog drie andere mensen die met ons mee zouden gaan de berg op.

En de volgende ochtend was het dan zover, de trekking zou beginnen! Na nog een hobbelige autorit van anderhalf uur konden we eindelijk beginnen. De eerste dag was warm, maar goed te doen. Het eerste halfuur was mijn rugzak alleen onwijs zwaar (terwijl ik amper spullen mee had, je moet zeer kritisch zijn als je zelf je spullen omhoog moet dragen xd). Maar toen bedacht ik me dat mijn moeder ooit had gezegd dat een rugzak op je heupen moet leunen en niet op je schouders. Toen ik mijn rugzak dus wat hoger opgebonden had ging het een stuk beter! Bedankt mam!

De tweede dag daarentegen was een ontiegelijk zware dag. De gids had ons verteld dat we een uurtje of 5 zouden lopen, nouja prima. Dat ze hier in Nepal niet zo heel strikt zijn met de tijden werd wel duidelijk nadat we er uiteindelijk dik 8 uur over hadden gedaan die dag. En tot mijn grote frustratie zou dit ongeveer iedere dag het geval zijn, dat we veel langer lopen dan de gids op voorhand had verteld. Verder bestond de tweede dag bijna alleen maar uit een soort trappen omhoog lopen, ontzettend zwaar. Ook was er een grote groep chinezen toeristen die om ons heen zwermden en zeer aanwezig waren. Eentje ging er zelfs voor mij lopen om vervolgens een keiharde scheet te laten en weer weg te lopen, thanks man... Maarja.

De derde dag stonden we vroeg op om nog het laatste uur te lopen om de zonsopgang op Poon Hill te kunnen zien. Het was ijskoud, waardoor ik echt een wintersportgevoel had. Eenmaal boven op de berg was het prachtig en de lucht was gelukkig helder! Ik denk dat ik anders mijn leven behoorlijk gehaat had. Vanaf Poon Hill kon je de besneeuwde bergtoppen van omringende bergen bijna aanraken en het was echt een mooi moment toen we daar waren.

Na de zonsopgang begonnen we aan onze weg terug. Om een of andere duistere reden had onze gids besloten dat wij de moeilijke route terug gingen, had hij voor mij niet hoeven doen xd. Maar daardoor waren er wel weinig touristen op de terugweg en dat was dan wel weer fijn. Maar wie denkt dat omhoog lopen zwaar is, moet duidelijk nog naar beneden. Doordat je je lichaam continu moet opvangen met je kuiten en je knieen gaan die al vrij snel enorm trillen. Ik voelde me net bambi op het ijs en de gids was mij alleen maar aan het uitlachen. Ik heb geprobeerd hem uit te leggen dat we in Nederland geen bergen hebben en zelfs onder zeeniveau leven maar daar werd voor hem de humor niet minder om :P. Dit ging zo de hele dag en de volgende dag door.

De vierde dag hadden twee mensen van de groep zovel last van hun knieen vanwege vroegere blessures dat ze moesten afhaken en de bus terug naar Pokhara hebben genomen. Ik moet zeggen dat die bus op dat moment een enorm verleidelijk idee was maar ik heb besloten om het toch uit te lopen (een beslissing waar ik later nog wel meerdere keren spijt van zou krijgen). Op een gegeven moment tijdens het lopen was er zo een enorme stortbui dat we moesten schuilen. Ik was op dat moment zo moe dat ik in het hutje gewoon met mijn hoofd op tafel in slaap ben gevallen. Ook dat vond de gids hilarisch, 'hahahah you were sleeping hahahah.'

Op dag vijf kwamen we weer aan in Pokhara, ik was gebroken en ongelofelijk moe. Gelukkig kregen we bij terugkomst een massage en die hielp goed tegen de zere spieren. Daarna besloten Kajsa, Sinika en ik om nog wat te gaan drinken bij een hutje aan het meer in Pokhara, een domme beslissing zou achteraf blijken. We hadden namelijk net onze drankjes voor ons staan toen het weer ineens omsloeg. De lucht werd spierwit waardoor je geen hand meer voor ogen zag en het begon enorm hard te regenen, waaien en vervolgens te hagelen. We stonden met zijn alle te schuilen in de keuken van het strandhutje en het klonk echt alsof het hutje het ieder moment kon begeven. Er schieten dan allemaal orkaan scenario's door je hoofd en ik ben zelden zo bang geweest. Maar we moesten wel wachten omdat je buiten geen hand voor ogen zag. Toen de regen minder werd besloten we terug te rennen naar het hotel. Rennen door de modder op slippers is alleen niet zo een heel strak plan waardoor ik met mijn been in een gat in de grond viel. Naast modderige kleren mankeerde mij gelukkig niks. Door het hoge water in de straten zijn we uiteindelijk terug bij het hotel gekomen.

De volgende dag hoorde ik dat er zelfs een vrouw verdronken is tijdens de storm. Ze was in een boot op het water en doordat het weer zo snel omsloeg kon ze niet optijd weg komen. Dat nieuw was wel even schrikken.

De volgende dag hebben we vrij weinig gedaan en de dag daarop gingen we weer terug naar Kathmandu. Het weekend in Kathmandu hebben we rustig aan gedaan, we zijn naar the Garden of Dreams geweest. Dit is een soort botanische tuin waar we beetje in de zon hebben liggen lezen, was heel fijn.

Op maandag begon ik met mijn vrijwilligerswerk in het kindertehuis hier in Kathmandu. Ik vond het best wel heftig. De vrouw van wie het tehuis is, is pas 22 jaar oud en hiermee begonnen toen ze pas 16 jaar oud was. Ze heeft verschillende kinderen in plastic tassen op straat gevonden of midden in de jungle. Vreselijke verhalen allemaal. Het tehuis zelf bestaat uit twee kamers waar momenteel 21 kinderen wonen, het is er vies en het stinkt behoorlijk. Maar de kinderen hebben in ieder geval eten en een dak boven hun hoofd. Als vrijwilliger werden wij daar eigenlijk een beetje bij de kinderen gedropt van zoek het maar uit. Wel kregen we de mededeling dat we ze ook les moeten gaan geven. Dit is vrij lastig aangezien de leeftijd van de kinderen tussen de 2 en 16 jaar ligt en het engels niveau dus ook ontzettend verschilt.

Op maandag hebben we de kinderen gewassen en verder wat spelletjes met ze gedaan. Ze zijn heel aanhankelijk en zitten continu aan je, dit is voor mij nog wel erg wennen. Al zijn de kinderen ontzettend lief.

Vandaag (dinsdag) hebben we de kinderen lesgegeven over het menselijk lichaam en kleuren. Vervolgens hebben we galgje met ze gespeeld voor een tijd en dat ging best wel goed. Volgens mij vonden ze het leuk. Wel zijn de kinderen ontzettend druk waardoor ik elke keer helemaal bekaf ben als ik klaar ben.

Al met al is het een hele uitdaging in het kindertehuis. Mochten mensen nog tips hebben voor leuke kinderliedjes of spelletjes hoor ik het graag! Deze blog is inmiddels al behoorlijk lang geworden dus ik ga er maar weer eens vandoor. Ik heb er nu ook een aantal foto's opgezet! Verder wil ik jullie bedanken voor alle reacties op mijn vorige blog, vond ik echt super leuk om te lezen!

Veel liefs,

Manju